Hey Mensen,

Hendrik en ik gaan op vakantie naar Bosnië - Bogojno. Wanneer je het leuk vind om te kijken wat wij zowel allemaal uitspoken kun je dit checken op:

http://reisnaarbugojno.waarbenjij.nu/

Groeten,

Hendrik en Dirk Pieter

We zijn weer terug, supermooie tijd gehad daar! Erg tof om te zien hoe God daar in mensen werkt en supermooi land en cultuur.

Voor een impressie kijk op de weblog of lees hieronder een stuk wat ik een keer voor de weblog heb geschreven.


Reisverslag
Bosnia and Herzegovina, Bugojno
Hendrik, 20 juli 2009

I want to be a blessing for people

Zdravo!

Zondagavond alweer, de tijd dendert hier voorbij. De dagen zijn superintensief maar geweldig.
Erg tof om zoveel reacties van jullie te lezen! Als we al onze ervaringen hier op zouden schrijven zijn we nog wel even bezig. Nog genoeg verrassingen voor jullie bij thuiskomst dus!
Hieronder een impressie van een aantal ervaringen, het gaat lekker van de hak op de tak maar dat is een mooie weergave van hoe we hier van alles meemaken.

Vanmiddag hebben we een reis terug gemaakt in de tijd, met de hoogste bergtop in ons vizier en een volle benzinetank begonnen we ons avontuur. Naarmate we hoger kwamen kregen de schokdempers van het busje weer een ware vuurproef. Op een gegeven moment konden we niet meer verder omdat een koe even op zijn gemak op het midden op de weg kwam kijken wat er nu weer voor gevaarte aankwam en er achter hem wel een erg diepe plas in de weg zat. We waanden ons even in een andere wereld. Het landschap is supermooi en de stilte kwam ons tegemoet. Even verderop zat een schaapherder op een heuveltje naast zijn kudde. We kwamen bij een klein hutje waarvoor een paar karren met houten wielen stonden, een stuk of vijf kindergezichtjes gluurden ons tegemoet, een vader en moeder waren buiten aan het werk. Een boerenfamilie. Primitiever hadden we nog niet eerder gezien. Een stukje verder zagen we dat ze het vroeger waarschijnlijk beter hadden, er stonden restanten van mooie huisjes met grote waterputten en drinkbakken er naast. Alles was echter kapotgeschoten, de granaatinslagen en kraters nog duidelijk zichtbaar.
Hoe verder je van de stad afkomt hoe meer je nog restanten van de oorlog ziet. Het land heeft de laatste jaren een flinke herstellift gemaakt, heel veel is opgeknapt, maar, zo werd ons verteld, vorig jaar waren er verkiezingen, nu ligt alles weer stil.
Woorden als corruptie en maffia komen vaak langs...
Het leven is voor veel mensen zwaar. Een stel bouwvakkers waar we afgelopen week mee samenwerkten werken een hele dag voor 25 euro, een knecht voor 12,5. De prijzen in de winkels zijn echter niet eens heel veel lager dan in Nederland.
Het was wel superleuk om met die mensen samen te werken trouwens, met handen en wat woorden konden we aardig communiceren en hadden we veel lol met ze, ondertussen discussieren deze temperamentvolle gasten heftig over hoe de klussen aan te pakken en word er echt op z,n bosnisch veel koffie gedronken, maar als er gewerkt word gaan ze ook echt goed los.

Het verschil tussen arm en rijk is ondertussen ook groot. Toen ik vorige week tijdens een wandeling een foto maakte van een huis waarin de kogelgaten nog duidelijk zichtbaar waren kwam een bewoner naar buiten, hij sprak duits, ja alle talen die je kent kun je hier gebruiken, dus we konden wat praten. Hij vertelde dat er een groot verschil was in salaris tussen mensen die bij de staat werken en mensen die in eigen ondernemingen werken. En als er over de staat en politiek gepraat word hoor je al snel een toon die duid op duistere praktijken.
De man vertelde ook waarom de gaten in de muur zaten, er stond eens een legervrachtwagen naast het huis, deze werd vanuit de bergen beschoten, een broer van hem kwam om. Opvallend is de uitgebreidheid en de luchtigheid waarmee hij dit verteld, dit typeert de mensen ook wel een beetje. Ze zijn super gastvrij en aardig, nemen de tijd voor je en zijn erg gericht op relaties, over het algemeen erg leuke mensen om mee samen te werken, maar tegelijkertijd voel je heel duidelijk een grens, een bepaalde gelatenheid, misschien wel hardheid. Misschien is het wel onvermijdelijk als je hoort wat er zich allemaal afgespeelt heeft in de plaatsen waar we nu rondlopen. Soms vraag ik me af, waar is je emotie? Je voelt een vlakte en ook een leegheid. De moraal in de stad ligt ook op een laag pitje, het ademt een kilheid, dwars door deze mooie en gastvrije cultuur die eigenlijk veel warmer is dan de Nederlandse.

Nermin, onze projectleider en voorganger van de evangelische kerk in Bugojno, beaamt dat ook. Het is voor ons als kerk zo lastig om bij het hart van de mensen te komen.

Nermin is echt een bijzonder persoon, erg leuk om mee samen te werken, echt een temperamentvolle bosnier. Soms als hij me belt is hij superdruk en lijkt hij heel gestressed maar als je hem later spreekt is hij hartstikke relaxed.
Nee zeggen zal hij nooit als je iets vraagt, de kunst is dus om aan te voelen wat hij graag wil.

I want te be a blessing for people zei hij bij de kennismaking. Supermooi om zijn gedrevenheid te zien. Het leven als voorganger van een kerk is niet makkelijk. De stad is gedomineerd door de islam, dagelijks horen we enkele keren per dag het gezang van de immams uit de vele minaretten in de omgeving, Allah is de enige God! Verder zie je niet superveel van deze moslimdominantie, slechts af en toe zie je gesluierder vrouwen lopen die je nog net in de ogen kan kijken. Het overgrote deel neemt de uitvoering niet zo serieus, het moslim zijn echter wel, als je van je geloof af wil heb je een probleem. Dit maakt het voor de jonge evangelische gemeente ook erg lastig, de druk uit families is groot.
Eigenlijk is het pas na de oorlog dat de islam een grote opmars heeft gemaakt. De serviers en kroaten waren echter orthodox, deze zijn uit het gebied weggetrokken en de haat tegen hen maakte de groei van de islam compleet.
Het is voor de gemeente hard werken met veel weerstand en hele kleine groei. De gedrevenheid en passie voor God zijn echter heel groot. Er worden ook veel activiteiten georganiseerd voor de omgeving en dit najaar start er een alfa cursus, en dat terwijl er 20 man in de kerk zitten en er weinig geld is.

Toen we vandaag in de kerk waren werden we aan het eind nog eens 10 keer super hartelijk bedankt door een paar mensen waar we de kamer, hun enige woonruimte, geschildert hadden in een leuke frisse kleur. Ze waren er geweldig blij mee. Ook hoorden we het verhaal van een servier waar we nu aan het klussen zijn. Voor de oorlog had hij een goedlopende koffiebar, hij is echter servisch, vluchte in de oorlog en toen hij na de oorlog terug kwam waren al zijn bezittingen afgepakt, nu leeft hij van klusjes waar hij net of eigenlijk net niet genoeg geld mee verdient voor zijn eten. Hij was erbij toen Nermin een vroegere professor tegenkwam en tegen hem zijn getuigenis vertelde over hoe hij als moslim tot geloof gekomen was en wat voor werk hij nu deed. Deze Servier vond dit wel interessant en liet wat doorschemeren over zijn situatie. Nermin besloot om hem te helpen. Bij ons eerste bezoek vonden we een wat dromerige man die een beetje starend wat rondliep, de laatste dagen is hij echter superdruk met ons bezig om van alles op te knappen, werkt alleen nog lang door en is in 1 week veranderd, er is echt wat losgemaakt in hem. Nu zijn we bezig een extra kamer in zijn huis op te knappen zodat hij die kan verhuren voor wat meer inkomen. Afgelopen week zei hij tegen Nermin, dankjewel, er is nog nooit in mijn leven iemand geweest die mij zo geholpen heeft..

I want to be a blessing for people, de gedrevenheid. Soms doen mensen aardig tegen Nermin en nadat hij ze geholpen heeft willen ze niets meer met hem en de kerk te maken hebben. Het is hard. Soms droom ik van een grote groei in de kerk zei hij me eens tijdens onze vele ritjes in het busje, ik heb vrienden in turkije waar na jaren van veel weerstand en moeilijke tijden nu een enorme groei plaatsvind, misschien zal ik dat hier meemaken, mischien mijn zoon. Het getuigenis van de kerk mag er in ieder geval zijn en sterk ook.